تاثیر تمرینات هوازی تداومی بر سطوح سرمی شاخص های آسیب بافت کبدی در موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس قلبی

در این مطالعه، تأثیر تمرینات هوازی تداومی بر شاخص­های سرمی آسیب بافت کبد، شامل آسپارتات آمینوترانسفراز (ast)، آلانین آمینوترانسفراز (alt) و آلکالین فسفاتاز (alp)، در موش­های صحرایی ویستار مبتلا به انفارکتوس قلبی بررسی شد. مواد و روش ها: 30 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته ای پس از انفارکتوس قلبی به طور تصادفی در سه گروه شم (sham، تعداد=10)، گروه شاهد انفارکته شده (sed-mi، تعداد=10) و گروه تمرینی انفارکته شده (ex-mi، تعداد=10) تفکیک شدند. گروه ex-mi به مدت ده هفته (5 روز در هفته)، برنامه ی دویدن روی تردمیل به مدت 50 دقیقه با سرعت 17 متر بر دقیقه را انجام دادند. سطوح سرمی آنزیم­های کبدی ast، alt و alp در پایان برنامه تمرینی به روش الایزا اندازه گیری شدند. تحلیل آماری داده­ها، به وسیله ی تحلیل واریانس یک طرفه (anova) و سطح معنی داری کمتر از 05/0 انجام گرفت. یافته­ها: سطح آنزیم ­ast پس از اتمام برنامه ی تمرینی، در گروه شاهد و گروه تمرینی به طور معنی داری نسبت به گروه شم افزایش یافت (01/0p=). میزان ast در گروه شاهد با گروه تمرینی تفاوت معنی داری نداشت (93/0p=). در همین زمینه،alt  پس از انفارکتوس قلبی به طور معنی داری افزایش پیدا کرد (02/0p=). این آنزیم در گروه تمرینی تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت (55/0p=) هم چنین، میزان alp در بین گروه­های مورد مطالعه تفاوت معنی داری نداشته است (9/0p=). نتیجه­گیری: نتایج نشان دادند که ده هفته فعالیت تداومی هوازی با شدت متوسط، تاثیری بر عملکرد بافت کبد در موش های مبتلا به انفارکتوس قلبی ندارد. برای بررسی بهتر تاثیر تمرینات ورزشی بر شاخص­های پاتولوژیکی بافت کبد، نیاز به ارزیابی تغییرات ایمونوهیستوشیمیایی است.